አሁን ግን ‹‹ትንኝን የምታጠሩ ግመልንም የምትውጡ መሪዎች›› እንደተባሉት ያሉ ብዙዎች ናቸው፡፡ ዓላማቸውን ረስተው፣ ለሕዝቡ በየወገናቸው ሸክም ሆነዋል፤ በምድራዊ ጥቅምና ክብር፣ ዝናና ምቾት ተጠምደዋል፡፡ (ማቴ.፳፫፥፳፫-፳፬)
ዕለት ዕለት በሕዝቡ ላይ ቀንበር ይጭኑበታል፤ ሸክም ያከብዱበታል፤ በጎች እረኛ አጥተዋል፤ በየቦታውም የሚያሰማራቸው፣ ከተኩላ ከቀበሮም የሚጠብቃቸው፣ በለመለመ መስክ፣ በምንጭ ውኃ የሚመግባቸው አጥተዋል፡፡ ምክንያቱም የመሪዎች ተልእኮ መምራት፣ መጠበቅ መመገብ ነውና፡፡
መልካሙን ሁሉ የሚያሳይ ወላጅ (የቤተሰብ መሪ) ሁሉ የሚፈራው፣ ሁሉ የሚያፍረው፣ ለሁሉ የሆነ፣ ከጎጥ ባሻገር፣ ከዘር ባሻገር ማየት የሚችል፣ ሁሉ የእኛ የሚለው የማኅበረሰብ መሪ አባት ሽማግሌ፣ “በሕዝቡ ላይ መሪ ዳኛ አገልጋይ አድርጎ የሾመኝ፣ የሀገሩ ባላደራ፣ የሕዝቡ አገልጋይ እኔ ነኝ፤ ሁሉም ሕዝብ የኔ ነው፤ እኔም የሁሉም ሕዝብ ነኝ፤ እግዚአብሔር ያያል ፊት አይቸቼ ባደላ ይፈርድብኛል” የሚል የሕዝብ የፖለቲካ መሪ እየታጣ ነው፡፡
ከሁሉ የሚከፋው ግን ከዚህ ዓለም ክብር ይልቅ ለሚመጣው ሕይወት የሚተጉ ዓለምን ከነክፉ መሻቱ ገድለው ቀብረውታል ብለን የተከተልናቸው፣ በነፍስ በሥጋችን ላይ የተሾሙ፣ ለመንግሥተ እግዚአብሔር መንገድ ጠራጊ ያልናቸው፤ ‹‹ሥጋን ከክፉ መሻቱና ምኞቱ ጋር ስቀሉት›› ብለው ያስተማሩን ብዙዎች የሃይማኖት መሪዎች በሥጋ ክፉ መሻትና ምኞት ወድቀው ለሕዝቡ በረከት መሆናቸው ቀርቶ ዕዳ መሆናቸው ነው፡፡ (ገላ.፭፥፳፬)